دانش‌آموزان هر ۳ ثانیه یک نقاشی برای پویش «به رنگ مدرسه» فرستادند
تاریخ انتشار: ۱۱ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۵۷۰۲۲۰
به گزارش گروه تعلیم و تربیت خبرگزاری فارس، فاطمه مهاجرانی معاون برنامه‌ریزی و توسعه مشارکت‌های مردمی سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور با اشاره به اینکه پویش «به رنگ مدرسه» تا 13 آبان، روز دانش‌آموز ادامه دارد، اظهار کرد: بچه‌ها می‌توانند نقاشی خود را با موضوع «مدرسه دوست داشتنی من»، روی کاغذ با مداد رنگی، گواش و آبرنگ کشیده و از پدر و مادرشان بخواهند که تصویر آن را از طریق گوشی تلفن همراه به سامانه آجر به آجر به نشانی https://ajorbajor.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی افزود: تا یازدهم آبان ماه امسال، 250 هزار دانش‌آموز با ارسال نقاشی در این پویش مشارکت کرده‌اند، خوشحالیم که هر 3 ثانیه دست‌کم یک دانش‌آموز به حوزه فرهنگ و مدرسه‌سازی می‌اندیشد، حاصل اندیشه‌اش را روی کاغذ می‌آورد و با ترکیب طرح و رنگ آن برای ما ارسال می‌کند.
معاون سازمان نوسازی مدارس کشور توضیح داد: گروه سنی در نظر گرفته برای این پویش 6 تا 12 سال است، البته این بدان معنا نیست که کودکان کمتر از 6 سال نمی‌توانند برای ما نقاشی ارسال کنند. نقاشی کودکان کمتر از 6 سال نیز تأیید و بررسی می‌شود. البته تاکید بر این است که از یک سو به جهت اهمیت گروه سنی 6 تا 12 سال در مسیر فرهنگ‌سازی و از سوی دیگر چون امکان ترسیم نقاشی برای بچه‌های زیر 6 سال در این زمینه کمتر است، مخاطب اصلی پویش دانش‌آموزان باشند.
مهاجرانی افزود: نقاشی دریافتی دانش‌آموزان از کودکان و نوجوانان به مراتب بیشتر بود که 250 هزار نقاشی تایید شده است.
به گفته وی، در بین استان‌ها، خوزستان، گیلان، زنجان و قم، مشارکت بسیار بالایی در این پویش داشته‌اند و ادامه داد: 41 درصد نقاشی‌های تایید شده مربوط دانش‌آموزان استان خوزستان است که در بین استانهای کشور رتبه نخست را دارد.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: توسعه و تجهیز مدارس کشور پویش به رنگ مدرسه دانش آموزان
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۵۷۰۲۲۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بندبازی مرگبار برای تحصیل
تمام دردشان فعلا نبود همین پل ساده است که چون ندارند، دانش‌آموزان کم‌سن و سال روستا مجبورند با طناب از روی رودخانه رد شوند. چند روز پیش فیلم یک دقیقه‌ای از وضعیت عبور و مرور آنها در فضای مجازی داغ شدکه نشان می‌داد حوادث مرگباری جان‌شان را تهدید می‌کند. در روستای کورکچ ۱۵۰ خانوار زندگی می‌کنند اما پشت آن ظاهر سبز و دلگشا و آسمان آبی‌اش، مادرانی همیشه نگران سلامت فرزندان خود هستندکه اگر به مدرسه رفتند، دوباره زنده به خانه برمی‌گردند. داوود تائی از اهالی این روستا به جام‌جم می‌گوید، چون مدرسه ندارند، بچه‌ها مجبورند از روی پل رودخانه عمیق کاجو رد شوند تا به روستای بجاربازار در ۱۰ کیلومتری کورکچ بروند. پلی‌که تائی در موردش توضیح می‌دهد، دو تکه طناب و سیم ۲۰ متری است که دو طرفش به دو درخت بسته شده. دانش‌آموزان با دو دست طناب بالای سرشان را می‌گیرند و زیر پای‌شان هم سیم نسبتا نازکی وزن بدن‌شان را تحمل می‌کند تا داخل رودخانه نیفتند. آنها برای رفتن به مدرسه دو راه بیشتر ندارند؛ یا باید از روی پل معلق رد شوند یا از مسیر دیگری که کلی زمان می‌برد:«بچه‌ها پنج روز در هفته به مدرسه می‌روند و پنج دقیقه طول می‌کشد تا از روی سیم و طناب رد شوند که خطرات مختلفی مثل حمله گاندوها و غرق‌شدگی تهدیدشان می‌کند. اگر از روی طناب رد شوند، ۲۰ دقیقه‌ای به مدرسه می‌رسند، در غیر این صورت، حدود ۵۰ دقیقه طول می‌کشد تا به مدرسه برسند.»دانش‌آموزان چاره‌ای جز یادگیری بندبازی روی طناب را ندارند.کوچک‌ترها باید اول تمرین حفظ تعادل کنند، چون زیرپا و بالای دست‌شان سیم و طنابی است‌که دائم تکان می‌خورد. تائی یک بار شاهد سقوط دختربچه‌ای به داخل رودخانه بوده:«یک بار در خانه بودم که یک‌دفعه صدای جیغ شنیدم. وقتی به رودخانه رفتم، دختربچه‌ای را دیدم که به رودخانه سقوط کرده بود که او را نجات دادیم. اگر در تاریکی هوا، بچه‌ای به رودخانه سقوط کند، ممکن است هیچ‌کس نفهمد و حتی جسدش هم پیدا نشود.»
اسلم جدگال، معلم مقطع دبستان شهید مفتح روستای بجار بازار است‌که دانش‌آموزان روستای کورکچ به آن مدرسه می‌روند. جدگال می‌گوید: دانش‌آموزانی‌که از کورکچ می‌آیند، از نبود پل و جاده مناسب بسیار ناراحت هستند. سیل هم بیاید می‌شود قوز بالا قوز: «از بچه‌ها می‌پرسم چرا دیر به مدرسه می‌آیید، می‌گویند هیچ راهی برای زود رسیدن به مدرسه نداریم. خطر عبور و مرور خودروهای سوختکش و حمله گاندوها هم وجود دارد. چون مسیر رفتن به مدرسه طولانی است، بچه‌های پایه اول خیلی می‌ترسند. بعضی از بچه‌ها دو سه سال سن‌شان بالاتر می‌رود و بعد به مدرسه می‌روند و اگر به دلیل دوری راه نتوانند بیایند، ترک تحصیل می‌کنند.»
به دنبال آرزوها
دو دانش‌آموزی‌که پنج روز در هفته از روی پل معلق رد می‌شوند، کنار تائی ایستاده‌اند. هر دو ۱۲ ساله هستند. صدای شیطنت و خنده‌های ریز امیرحسین و معاوذ را می‌شنوم.
امیرحسین نمی‌ترسی از روی پل رد بشی؟
چرا می‌ترسم غرق شوم یا بیفتم تو آب و گاندو منو بخوره.
تو که اینقد می‌ترسی چطوری میری روی طناب؟
چون درس خوندن برام مهمه.
چرا؟
چون می‌خوام دکتر بشم.
معاوذ تو هم می‌ترسی؟
آره خیلی.
خب چرا میری رو پل؟
چون تنها امید خانوادمم. نمی‌خوام زندگی‌ام مثل اونا بشه.
تو می‌خوای چیکاره بشی؟
معلم.
آرزوت چیه؟
دلم می‌خواست تو روستامون مدرسه داشتیم و مجبور نبودم از رو پل رد بشم و این همه راه برم.
حادثه تلخ برای جوان معلول ساروی که نخبه دانشگاه بود